കിനാവിലിങ്ങനെ കരഞ്ഞലിയാന്‍ ഇന്നും ഞാനാ വഴിതേടുന്നു.
കഴിഞ്ഞകാല വീഥികള്‍ ,എന്റെ മുന്നില്‍ കൊട്ടിയടച്ച പടിവാതിലുകള്‍,
വീണ്ടുമിതാ.. ആ വഴിത്താരതന്‍ മൂലയില്‍ മൂട്ഞ്ഞിപട മണിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
ദൂരേ.., കാലത്തിന്‍റെ പിന്നിലേക്ക് എന്റെ ഓര്‍മകള്‍ പിറന്നടക്കുമ്പോള്‍;
നീണ്ട മുള്‍ വേലിക്കരികില്‍ വെച്ചന്നവള്‍ കരഞ്ഞുനനഞ്ഞ മണ്ണും,
ഇലകള്‍ കോഴിഞ്ഞ പൂ പിറക്കാത്ത കുറുന്തോട്ടിയും, അലിഞ്ഞലിഞ്ഞ്‌,
കാറ്റും, പുല്‍ച്ചാടി മേയുന്ന വയലും വരമ്പും, എന്റെ സഖിയും.
ഒരു കാലത്തിന്‍റെ സ്‌മൃതിയായ്..., ഇതാ ഇന്നെന്റെ മുമ്പില്‍ നഗ്നയായ്‌ നില്‍ക്കുന്നു.
ആ നേരം കഴിയുമെന്നറിയാമെങ്കില്‍, ഈ നേരമിങ്ങനെ വെറുതെ കഴിയില്ലെന്നോ?
ബാല്ല്യമെന്ന സ്വര്‍ഗ്ഗവും ബാലനെന്ന അഹങ്കാരവും ഇതാ..
ഈ ചുളിഞ്ഞ കണ്ണുകളില്‍ മരിച്ചു കിടക്കുന്നു.
അന്ന് ഞാന്‍ എന്തെന്നത് ഞാനറിഞ്ഞില്ലാ.. ഇന്ന് ഞാനാരാണെന്നറിഞ്ഞു വേദനിക്കുന്നു
ആ നേരത്തെ കിളികള്‍ കാണാത്ത ഗോപുരക്കിളിവാതിലിലൂടെ നോക്കിച്ചിരിക്കുന്നു.
പിടഞ്ഞെഴുനേറ്റു തിരിഞ്ഞോടാന്‍ ഹൃദയം മെനക്കെടുമെങ്കിലും,
ഇന്നണിഞ്ഞ കുപ്പയമേതെന്നു പറയാം; അതാണ്‌ മുഷിഞ്ഞ പ്രായം .
സൂര്യന്റെ ചിറകിനോടും ഞാന്‍ ചോദിച്ചു "ഈ യാത്ര എങ്ങോട്ട് "
വാക്കുകള്‍ നിരത്തിക്കളിച്ചിട്ടും ഇതിനുത്തരം പറഞ്ഞില്ല ഈ വഴിയിലെ സഹയാത്രികര്‍.
എങ്കിലും ആ നേരമിങ്ങനെ കഴിയുമെന്നറിയാമെങ്കില്‍,
ഈ നേരമിങ്ങനെ വെറുതെ കരയുമോ?
